Lady Gaga

Dit is Lady Gaga (eigenlijk Stefani Germanotta) in een van haar extravagante outfits. Ik vind de kleding die ze draagt niet altijd mooi, maar ik waardeer het altijd als iemand iets anders durft te doen dan anderen. Je kan van Lady Gaga niet zeggen dat ze een kuddedier is. De jurk en hoed die ze op deze foto aanheeft doen me denken aan een bruid. De stof lijkt op een bruidsjurk, alleen het design is veel moderner, want de jurk heeft geen taartvorm of sleep. In plaats daarvan heeft het de vorm van een hip galajurkje met een band om de taille. De hoed kan doorgaan voor een opgezette sluier, en ik vind hem heel geslaagd! Doordat de hoed niet symmetrisch is komen het gezicht en het haar van Lady Gaga er goed uit. Een vernieuwende outfit, en de zonnebril maakt het helemaal af doordat hij matcht met het zwarte riempje.

Helen Botman & Peter van Vleuten

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een concert van ze zag, maar toch wil ik Helen Botman en Peter van Vleuten even promoten. Ze geven samen prachtige huiskamerconcerten. Hier vertellen ze hun 'Grote Verhalen' uit Amerika. Daar hebben ze veel muzikale avonturen beleefd. Eigenlijk brengen ze al zingend hun verhaal. Twee van de mooiste songs vond ik 'Whiskey Lullaby' en 'The Song of Bernadette', omdat ze heel gevoelig waren. Maar de imitatie van Elvis Presley door Peter was ook niet slecht!

Vis

Wat een mooi voorbeeld van land art. Ik vind het zo mooi vanwege het minimalisme. Met 25 takken wordt een complete vis tevoorschijn getoverd, door de weerspiegeling in het water. De vis zal telkens blijven veranderen doordat de lichtval en de weerspiegeling altijd anders is. Dat is het bijzondere aan land art: het is veranderlijk en vergankelijk. Ook deze takken zullen vergaan. De plaats van dit kunstwerk is natuurlijk heel goed gekozen, omdat er ook vissen in het meer zitten. Het valt wel heel erg op, maar het gaat dus op een bepaalde manier ook op in de omgeving.

Bron: http://buitengewoondebilt.nl/buitengewoneplekken/beerschoten/tuinen-in-de-kunst

Urker vissersmonument

Hier wendden zij de steven

en door wie achterbleven

werd hier op hen gewacht

Hier werd voor hen gebeden

maar ook intens geleden

als 'tinge' (tijding) werd gebracht

Velen in zee gebleven en

hier staan ze ingeschreven

en wordt aan hen gedacht

Dit is het gedicht op het Urker vissersmonument. Het werd op 11 mei 1968 onthuld door koningin Juliana. Mijn overgrootvader, mijn moeders 'bèbe' (Urks voor opa), heeft het initiatief genomen voor dit monument. Mijn moeders 'bessien' (oma) was jarig op de dag van de onthulling, en de koningin heeft haar nog gefeliciteerd! Op zee kwamen vroeger erg veel vissers om het leven. Al hun namen zijn in de stenen gekerfd. Ook die van twee neven en een oom van mijn moeder. Ik vind het erg mooi dat het geen algemeen monument is, maar dat iedereen erop staat. Mijn moeder vertelde wel eens over vroeger, dat iedereen altijd bang was als haar vader met windkracht 8 of 9 nog op zee zat. Ik vind dat het beeld van deze wachtende vrouw dit gevoel heel goed verbeeldt. Ze kijkt nog een keer uit over de zee, vanwaar haar geliefde (of geliefden) hadden moeten terugkeren... Gerard van der Leeden heeft dit beeld gemaakt van brons. Ik vind het mooi dat details zijn weggelaten, omdat dat een mat gevoel benadrukt. Het gaat ook alleen om het gehele beeld, het verlies, het gevoel, en niet om details in het gezicht of de jurk.

Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Urker_vissersmonument

Freek de Jonge

Gisteren ben ik naar de cabaretvoorstelling 'Neven' van Freek de Jonge geweest. Vooraf had ik een beetje mijn twijfels, omdat ik dacht dat hij misschien alleen mijn ouders aan zou spreken, omdat hij wel wat ouder is. Soms was dat ook wel het geval, dat ik iets niet snapte doordat ik bijvoorbeeld iets niet had meegemaakt. Maar dat was niet heel erg, want hij is gewoon heel geestig! Hij bespreekt in zijn cabaret veel actuele zaken, wat de voorstelling zeker interessant maakt. Zo wil hij bijvoorbeeld weten of hij al grappen kan maken over de schutter in het winkelcentrum de Ridderhof in Alphen aan den Rijn. De zaal lachte een beetje half gegeneerd, dit lag natuurlijk nog gevoelig. Maar de tsunami in Japan, daar kon hij al wel grappen over maken, dacht Freek. En ja, dat was waar. Er heerste meteen even verwarring in de zaal. Tsunami? Welke tsunami? Oh, ja. Erg eigenlijk hoe snel we rampen vergeten...

Die durft!

Terwijl ik over een pleintje in Venetië liep deze zomer kwam zomaar deze vrouw voorbij. Ik maakte natuurlijk meteen een foto van haar! Dit vind ik echt typisch Italiaans: durven op te vallen en hoge hakken. Een plaatje. Het tasje vind ik afschuwelijk, maar het past wel bij haar. Ze doet me een beetje denken aan Assepoester, qua kleur. Maar dan modern. De tule onder haar jurkje vind ik heel gaaf, en het maakt haar benen nog langer. De bijpassende pumps maken het helemaal af.