Urker vissersmonument

Hier wendden zij de steven

en door wie achterbleven

werd hier op hen gewacht

Hier werd voor hen gebeden

maar ook intens geleden

als 'tinge' (tijding) werd gebracht

Velen in zee gebleven en

hier staan ze ingeschreven

en wordt aan hen gedacht

Dit is het gedicht op het Urker vissersmonument. Het werd op 11 mei 1968 onthuld door koningin Juliana. Mijn overgrootvader, mijn moeders 'bèbe' (Urks voor opa), heeft het initiatief genomen voor dit monument. Mijn moeders 'bessien' (oma) was jarig op de dag van de onthulling, en de koningin heeft haar nog gefeliciteerd! Op zee kwamen vroeger erg veel vissers om het leven. Al hun namen zijn in de stenen gekerfd. Ook die van twee neven en een oom van mijn moeder. Ik vind het erg mooi dat het geen algemeen monument is, maar dat iedereen erop staat. Mijn moeder vertelde wel eens over vroeger, dat iedereen altijd bang was als haar vader met windkracht 8 of 9 nog op zee zat. Ik vind dat het beeld van deze wachtende vrouw dit gevoel heel goed verbeeldt. Ze kijkt nog een keer uit over de zee, vanwaar haar geliefde (of geliefden) hadden moeten terugkeren... Gerard van der Leeden heeft dit beeld gemaakt van brons. Ik vind het mooi dat details zijn weggelaten, omdat dat een mat gevoel benadrukt. Het gaat ook alleen om het gehele beeld, het verlies, het gevoel, en niet om details in het gezicht of de jurk.

Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Urker_vissersmonument