Schoolenaer

Deze foto heb ik gemaakt van de wijk Schoolenaer in Haarlem (met behulp van de app Hipstamatic). Deze wijk is ontworpen door Patrick Fransen van de architectuurstudio Herman Hertzberger. Ik vind de architectuur van deze gebouwen heel mooi. Wat me opvalt zijn de grote ramen. Die zijn niet alleen maar bedoeld voor een modern uiterlijk, maar door de grote lichtinval en de zonnepanelen op het dak zijn deze gebouwen ook heel energiezuinig. Verder vind ik deze gebouwen er heel strak uitzien. Er zijn alleen maar rechte vormen. Dit vormt een mooi contrast met de levendige natuur er omheen. En de kleur oranje is natuurlijk heel vrolijk. Zeker tijdens het EK!

Bron: http://www.architectenweb.nl/aweb/redactie/redactie_detail.asp?iNID=27657

De familie Van der Ploeg

Gisteren ben ik naar deze voorstelling van de familie Van der Ploeg geweest, in het DeLaMar Theater in Amsterdam! Vroeger was het altijd op tv bij de VPRO, en als kind genoot ik er altijd ontzettend van. Het is nogal absurde humor, je moet er van houden, maar ik heb helemaal dubbel gelegen met mijn ouders en broer! Het thema van deze voorstelling was het voorspelde einde van de wereld door de Maya's, maar eigenlijk draait het helemaal om de hilarische gezinsverhoudingen. Een paar voorbeelden: 'Ik weet dat je denkt dat ik dom ben, maar dit snap ik zelfs niet!', 'Ik ga even naar boven om mijn pet uit mijn kamer te halen, dan kan ik hem voor je afnemen', 'Waar Buck is? Welke Buck? Oh die Buck, ja, mijn zoon!' Af en toe zakt de voorstelling een heel klein beetje in, maar ze herpakten zich snel. Het is geweldig om naar te kijken, vooral ook doordat je ziet dat ze zo'n lol hebben samen. Echt een aanrader!

Zandsculptuur Scheveningen

Deze zandsculptuur kwam ik tegen toen ik in Scheveningen naar de bushalte liep bij het Kurhaus! Ik vind zandsculpturen altijd heel fascinerend. Een zandkasteel bouwen vind ik al een hele opdracht, laat staan zo'n kunstwerk. Ik snap niet dat zoiets niet instort, aangezien zand zo los is. Deze sculptuur vind ik bijzonder omdat alles heel glad afgewerkt is, en de personen er heel levendig uit zien. Je kan zelfs duidelijk plooien in hun kleding zien. Verder lijken ze heel erg op de echte personen (vooral Johan Derksen vind ik erg geslaagd), en de gezichtsuitdrukkingen vind ik ook erg knap uitgebeeld. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar het gezicht van de keeper! Ten slotte is het thema natuurlijk heel actueel, dus het zal veel mensen aanspreken.

Bron: http://www.nufoto.nl/fotos/289517/ek-zandsculptuur-voor-kurhaus-in-scheveningen.html

Vis à Vis - HaRT

Dit is een filmpje van de voorstelling HaRT van de theatergroep Vis à Vis. Ik ben naar deze openluchtvoorstelling geweest, bij Almere Strand, en het was geweldig! Er zat heel veel humor in, en er waren veel verrassingen. Het was bijvoorbeeld heel spectaculair dat een stuk grond opeens omhoog kwam en daaronder mensen verborgen zaten in het water. Er was ook een aantal keer prachtige muziek te horen. Toch was deze voorstelling minder spectaculair dan de voorstelling Silo 8, die ik vorig jaar van deze groep gezien heb. Waarschijnlijk komt dat doordat ik dit soort spectaculair theater toen nog niet kende. Ik wist nu toch wel ongeveer wat ik kon verwachten. Wat wel heel leuk is aan de voorstellingen van Vis à Vis is dat de onderwerpen heel absurd zijn, maar dat het toch realistisch wordt doordat er bijvoorbeeld gewoon auto's het 'podium' op rijden.

Joan Franka

Joan Franka vertegenwoordigde Nederland eergisteren op het Eurovisie Songfestival. Er was veel commotie over de indianentooi die ze ook al droeg bij het Nationaal Songfestival. Persoonlijk vind ik dat de tooi erg goed staat bij haar haar. Maar toch vind ik het een beetje belachelijk, omdat het een Songfestival is en het om de zang zou moeten gaan. En het liedje 'You and Me' vond ik nou niet geweldig. Het kabbelt een beetje door. De kleur van haar jurk vind ik wel mooi, en ik vind het leuk dat die kleur terugkomt in de tooi. Joan zegt dat veren veel voor haar betekenen, omdat ze voor haar vrijheid staan. Maar er waren ook organisaties zoals de Real Indian Nation die erg boos waren en vonden dat ze indianen beledigde. Aan de ene kant snap ik Joan wel, ze heeft natuurlijk de vrijheid van expressie en het staat haar best goed. Maar ik snap ook wel dat organisaties die indianen steunen er niet blij mee zijn, omdat de tooi door Joan als accessoire wordt gedragen terwijl het voor indianen een heilig ding is.

The Rock

Dit gebouw heb ik dinsdag gefotografeerd op de mentorcultuurdag, toen we de Zuidas in Amsterdam bezochten. Het heet 'the Rock' en is ontworpen door Erick van Egeraat. De stijl is deconstructivistisch, omdat het lijkt alsof het elk moment in kan storten. Het bovenste gedeelte, waar het gebouw zijn naam aan ontleent, is gemaakt van natuursteen en beton. De rest is gemaakt van aluminium en glas. Dit is een hele aparte constructie, omdat het zwaarste materiaal normaal gesproken als sterke fundering onderaan ligt. Dit vervreemdende effect wordt versterkt door de overhellende gevels. Het maakte echt indruk op me toen ik er voor stond. Het enige minpunt vind ik de letters die op een deel van de gevel op het aluminium zijn gezet. Ze zijn een referentie naar het advocatenkantoor dat in het gebouw zit, maar ik vind het qua architectuur geen toegevoegde waarde hebben.

Bron: http://www.architectuur.org/nieuwsitem/1331/The_Rock_van_Erick_van_Egeraat.html

Urs Fischer

Dit beeld heb ik gefotografeerd op de Biënnale in Venetië. Deze kopie van 'de Sabijnse maagdenroof' van Giambologna is gemaakt door de Zwitserse kunstenaar Urs Fischer. Zoals je ziet is dit geen normaal beeldhouwwerk. Het is namelijk niet gemaakt van marmer, maar van kaarsvet. Het beeld brandt dus langzaam weg. Mijn eerste reactie was dat ik het zonde vond, dat zo'n mooi beeldhouwwerk gewoon gaat verdwijnen! Maar eigenlijk is dat natuurlijk het sterke aan dit kunstwerk. Het is vergankelijk, zoals alles in de wereld. En het druipende kaarsvet maakt het juist heel bijzonder. In deze ruimte waren meer beelden gemaakt van kaarsvet. En er lag ook een hoofd op de grond, want die was er van afgevallen...

Bron: http://www.borzoblog.nl/blog/57-biennale-venetie-2e-dag 

Herdenkingsconcert met KJO, Liesbeth List en Alderliefste

Wat een geweldige ervaring was dat! Met het Kennemer Jeugdorkest heb ik Liesbeth List in Alderliefste begeleid! Ontzettend gaaf om voor zoveel mensen te spelen. Vorig jaar heb ik ook meegespeeld bij het Herdenkingsconcert, maar dit was toch wel even wat anders dan een band uit Haarlem (we speelden toen met The Sheer). Liesbeth List vond ik heel bijzonder, een innemend persoon. Ze weet waar ze over zingt, omdat zij en haar ouders in een Jappenkamp hebben gezeten. De liederen van Theodorakis kwamen daardoor echt binnen. Maar het gaafst vond ik nog wel om met de band Alderliefste te spelen. Wat een swingende muziek, en sympathieke gasten! Op het filmpje zie je mijn haar op de voorgrond, met een zwarte bloem in.

Sigalit Landau - Laces

Dit is een beeld uit een filmpje dat getoond werd in het paviljoen van Israël bij de Biënnale in Venetië. Het filmpje was te zien op de laptops die op de vergadertafel stonden. Een meisje knoopt de schoenen van alle mannen die aan het vergaderen zijn aan elkaar. Ze wil dat ze er nu eindelijk uit komen. Ik vind het beeld heel sterk, ook omdat Sigalit Landau op verschillende manieren hetzelfde idee uit. Zo stonden buiten de aan elkaar geknoopte schoenen, in zink gegoten. Het symboliseert allemaal dat de onderhandelingen eindeloos duren. Het meisje wil dat ze net zolang met elkaar praten totdat ze eruit komen. Het gaf een heel mooi effect dat op de laptops niet hetzelfde filmpje werd afgespeeld, maar dat het meisje er echt leek te zitten. Ze kroop als het ware van het ene naar het andere scherm. Ik hou van dit soort kunst, omdat het betrekking heeft op de huidige maatschappij en heldere boodschap heeft.

The Kyteman Orchestra

Onlangs heb ik dit album gekocht. En wat een prachtige muziek! Alle nummers in het album sluiten perfect op elkaar aan. Het is een van mijn favoriete albums geworden. De muziek komt echt bij me binnen, en ik denk dat dat het doel is van muziek: mensen diep raken. Nou, dat is the Kyteman Orchestra gelukt! Ik vind dit album zoveel beter dan het vorige album van Kyteman, 'The Hermit Sessions', en dat was al zo goed. Daar stond onder andere het nummer op waarmee Kyteman beroemd is geworden, 'Sorry'. Colin Benders, zoals Kyteman eigenlijk heet, heeft Kytopia opgericht. Dit is een 'muzikantenlaboratorium' met ateliers, oefenruimtes en appartementen. Muzikanten kunnen daar al hun creativiteit kwijt. Zo kan dus zoiets moois ontstaan als dit album! Wat heel bijzonder is aan dit album is dat het bijna allemaal in een keer is opgenomen en dus nauwelijks bewerkt is. De stijl van het vorige album was een soort van hiphop en rap, maar ik vind dit album een hele eigen stijl hebben. Er wordt veel gebruik gemaakt van klassieke instrumenten, zoals viool, maar er is ook rap en zang. Een heel bijzonder geheel.

Bron: http://kyteman.com/home

Estafette door de Tijd

Dit is een kunstwerk van lindebomen, bedacht door Sjoerd Buisman. Het is te zien aan weerszijden van de Fonteinlaan in Haarlem. Stichting Millennium, waar mijn vader bestuurslid van is, heeft in 1992 het initiatief genomen om op deze plek iets neer te zetten. Er was in die tijd net in het nieuws dat bomen zouden verzuren, en dat de Hout misschien wel helemaal zou verdwijnen. Daarom vond Stichting Millennium dat ze iets moesten doen, en het liefst in de vorm bomen en kunst. Toen zijn ze met Sjoerd Buisman gaan praten, een kunstenaar die vaker met organisch materiaal werkte. Het idee achter deze vorm van Land art was om de twee millennia te verbinden, als een brug door de tijd heen. De bomen zouden pas volgroeid zijn in het nieuwe millennium. Vandaar de naam 'Estafette door de Tijd'. Ik vind dit idee heel mooi verbeeld, doordat de bomen ook een vorm van een brug hebben.

Bronnen: http://www.nederland-in-beeld.nl/Noord-Holland/Haarlem/Fonteinlaan.html
http://millenniumfinale.wordpress.com/projecten/

Simone de Jong & Wouter Stips

Deze foto heb ik in onze woonkamer gemaakt (en bewerkt op de iPad). De 'terloopse zin' heeft mijn moeder cadeau gekregen voor haar 50e verjaardag. Hij is gemaakt door Simone de Jong, een Leidse kunstenares. Deze zin heeft mijn moeder gekozen uit allerlei zinnen die Simone had bedacht omdat hij erg bij haar past: 'Ik zit graag tussen mijn familie op de bank gepropt'. Hij hangt boven de tv, dus we zien hem als we samen op de bank gepropt een film aan het kijken zijn! Het materiaal dat gebruikt is is zink. Ik vind vooral het handschrift heel mooi, omdat het tegelijk een kunstzinnig en terloops handschrift is. Ook vind ik de stukjes zink die bepaalde woorden verbinden perfect, omdat ze subtiel zijn en het beeld toch iets extra's geven. Het hele idee van een zin op de muur vind ik sowieso heel goed bedacht. Ik moet telkens weer glimlachen als ik er naar kijk. Simone de Jong heeft ook een heel leuk, origineel blog.
Het glazen beeld naast de zin is ontworpen door Wouter Stips. Mijn ouders hebben het gekocht toen we op vakantie in Venetië waren. Dit beeld is dus geblazen op Murano. Het heet 'La Donna Acquamarina'. Dit beeld sprak vooral mijn moeder heel erg aan, omdat ze uit Urk komt. Vis is dus wel een stukje van haar identiteit... Er hoort ook een gedicht bij, dat ik zelf heel mooi vind:

FLOATING 
ON A SEA 
OF AQUAMARINE 
CARRIED ON HANDS 
OF LOVE AND TRUST 
SHE BECAME AWARE 
THAT THERE WAS SOMEONE 
WHO SAW HER 
AS SHE TRULY WAS

Beth Ann Robinson

Wat een geweldig talent is dit! Ik kwam Beth Ann Robinson net via via tegen op Youtube. Ze is nog maar 14 jaar, maar heeft een uitstekende techniek. Ze is ongelofelijk flexibel en soms is haar dans bijna acrobatisch. Ik vind het bijzonder dat ze dit helemaal in haar eentje doet, omdat er bijna altijd dansgroepen meedoen aan dit soort shows. Ze weet het podium goed te vullen doordat ze zich over de hele lengte beweegt, en doordat er spiegels op het podium staan. Zo lijkt het podium voller, want soms zijn er even twee of drie Beth Ann Robinsons! Haar optreden begint op 1:55.

Messidans

Deze dans van Juvat Westendorp, naar de choreografie van Jan Kooijman, is een hommage aan de voetballer Lionel Messi. De dans was gisteren bij De Wereld Draait Door te zien. Er zijn allerlei spectaculaire bewegingen van de voetballer in verwerkt. Je ziet hem bijvoorbeeld een soort omhaal maken. Het blijft interessant om naar te kijken, omdat ik nog nooit zo'n soort dans gezien had. Ik vind het knap van zowel Jan Kooijman als Juvat Westendorp dat de uitvoering niet bestaat uit aan elkaar gebreide voetbaltrucjes, maar dat het een soepel geheel is van in elkaar overvloeiende bewegingen. De voetbalbewegingen hebben ook veel weg van dansbewegingen. Ik vind het verder heel origineel dat zoiets stoers en mannelijks als voetbal tot een dans gemaakt is. Dit was de eerste choreografie van Jan Kooijman, en ik vind dat hij het heel goed gedaan heeft!

Glas-in-loodramen in de kapel van de woongroep

Dit zijn de ramen van de 'kapel' in de woongroep waarin ik woon. Onze woongroep heeft een open christelijke identiteit. De kapel is een ruimte voor vieringen bovenin het gebouw. De ramen zijn ontworpen en gemaakt door Paul Koning. Alle vensters zijn geïnspireerd door de verschillen tussen licht en donker, eenheid en verscheidenheid en visioen en werkelijkheid. De glas-in-loodramen verbeelden de weg van de mens. Het begint allemaal met het beginmysterie: wat was er toen wij er nog niet waren? Vanuit het witte licht helemaal bovenin ontstaat de schepping, vanuit de eenheid van kleuren. Daarna spat het witte licht uiteen. Een grote verscheidenheid aan kleuren en vormen klatert neer. God schiep de zon en de maan, licht en donker, en de man en de vrouw. Je ziet ze afgebeeld aan het eind van de stroom van kleuren. Verder is op veel plekken de hand van God te zien. In het volgende venster is een soort baarmoeder te zien, met een navelstreng. De baarmoeder staat voor het paradijs, lichtgroen. Om de mens heen is het nog donker. Maar ieder mens moet het paradijs verlaten. Bij de poort staat een engel met een vlammend zwaard. De navelstreng wordt doorgesneden. Ieder mens gaat zijn eigen wereld scheppen en de wereld in cultuur brengen. Er wordt aan een stad of gemeenschap gebouwd, met open deuren. Je ziet dat de stad gespiegeld is aan een stad in de hemel, Jeruzalem. Het laatste venster, links, stelt een mens voor gevangen in zijn eenzaamheid. Het licht bestaat niet zonder het donker. Dit is nog niet het einde van het verhaal, maar voor hier lijkt het me wel genoeg ;). Ik ben in ieder geval super blij dat ik in deze woongroep woon, en ik vind de glas-in-loodramen prachtig. Niet alleen de kleuren en de ramen op zich, maar vooral de symboliek erachter.

The Keyhole - Erwin Olaf

Dit zijn drie foto's uit de serie 'The Keyhole' van Erwin Olaf. Deze foto's fascineren me. Ze drukken allemaal iets anders uit, terwijl ze geen van allen de camera inkijken. Er is dus geen expressie van het gezicht af te lezen. Het meisje op de eerste foto heeft een soort kilte over zich. Het voelt heel afstandelijk om naar haar te kijken. Maar als je door een sleutelgat kijkt, zou het toevallig zijn als mensen je aan zouden kijken. Als je je dat bedenkt voelt de foto misschien minder 'koud' aan. Van de tweede foto krijg ik een verdrietig gevoel. Het lijkt alsof het jongetje straf heeft gekregen, en in de hoek moet staan. Het magere jongetje schaamt zich misschien, of hij huilt. We zullen het nooit weten, want we kunnen zijn gezicht niet zien. Aan de ene kant is dat jammer, maar aan de andere kant maakt het de foto sterker doordat je hem zelf kan interpreteren. De man op de laatste foto heeft zijn hand bij zijn kin. Dit geeft een verstandige indruk. Deze foto vind ik het meest lijken op wat je zou zien als je door een sleutelgat zou kijken. Ik vind deze foto het subtielst, maar daardoor ook het minst bijzonder. De man lijkt geen expliciet gevoel te hebben. Maar dit kan schijn zijn: misschien overdenkt hij wel het verlies van een geliefde en huilt hij zachtjes.

Bron: http://www.obeymagazine.nl/fotografie/the-keyhole-erwin-olaf/

Martin Roemers - Metropolis

Deze foto van Martin Roemers uit zijn serie 'Metropolis' heet 'Work in Progress, Bombay'. Metropolis is een langetermijnproject van hem, dat gaat over het leven in metropolen. Wat me erg aanspreekt in deze serie is dat elke foto een soort film lijkt te zijn, door de lange sluitertijd. Ik vind het knap als je beweging zo goed kan vastleggen op een foto. Op deze foto is een markt in Bombay te zien. Je ziet duidelijk het contrast tussen de continue mensenstroom en de mensen die stil bij de kraampjes staan te kijken. Ik vind dit een hele bijzondere, fascinerende foto. Martin Roemers wordt steeds bekender, en terecht, want hij heeft echt oog voor hoe gewone dingen bijzonder kunnen zijn. Hij heeft zelfs twee World Press Photo Awards gekregen, onder andere voor deze serie.

Bronnen: http://www.martinroemers.com/work.php?serie_dir=01Metropolis&nr=1
http://www.martinroemers.com/biography.php

Glasstress

Dit kunstwerk heb ik in de zomervakantie gezien bij de tentoonstelling Glasstress in Venetië. Het is een tentoonstelling van Berengo Centre for Contemporary Art and Glass op Murano. Ik vind het een ongelofelijk sterk beeld, vanwege het grote contrast. De kroonluchter was een heel mooi, statig, sierlijk werk. De glasblazer die het heeft gemaakt, wist niet dat ze het expres kapot zouden laten vallen. Dan had hij de opdracht waarschijnlijk niet aangenomen... Hij schrok zich rot toen hij het eindresultaat zag! De raven geven het kunstwerk iets lugubers. Het roept de associatie met de dood op. Andere thema's die ik terugzie in dit kunstwerk zijn verval en vernietiging. Het geheel ziet er triest en eng uit. De kleur vind ik ook goed gekozen. Rood is de kleur van bloed, en maakt het kunstwerk dus alleen maar angstaanjagender.

Track and Field

Dit is een kunstwerk dat ik in de zomervakantie op de Biënnale in Venetië heb gezien. We kwamen de hoek om gelopen, nieuwsgierig naar het harde geluid dat we hoorden. En toen zagen we dit! Een ongelofelijk indrukwekkend kunstwerk door zijn grootte. En het is natuurlijk helemaal speciaal door de vrouw die er in de hitte op aan het rennen was! Naast het vele geluid, de beweeglijkheid en de grootte heeft dit kunstwerk nog een groot pluspunt: het heeft een diepere betekenis. Het symboliseert de doelloosheid van oorlog. Je blijft maar doorgaan, je blijft maar rennen, maar je komt niets vooruit. Verder is het een bizar beeld dat de tank is omgekeerd. De hele betekenis van de tank wordt veranderd. Van een oorlogsapparaat naar een loopband. De combinatie van de rups van de tank en de lopende band vind ik erg goed gevonden, omdat het mechanisme ongeveer hetzelfde is maar de functie compleet anders. Het kunstwerk heet 'Track and Field', en het hoorde bij het paviljoen van de Verenigde Staten.